Tytułowy zwrotniczy (Jim van der Woude) to analfabeta mieszkający na odludziu, przy torach kolejowych, które łączą miasto z południem kraju. Żyje sam i jest regularnie odwiedzany jedynie przez listonosza, starego maszynistę i jego asystenta. Niemal niewolniczo poświęca się swojej pracy - przestawianiu zwrotnicy tak, by przejeżdżające pociągi mogły zmienić tor. Prawie nigdy się nie odzywa, co zresztą nie ma wielkiego znaczenia: jego z rzadka zaglądający goście są równie małomówni, co on sam.

Wraz z nadejściem zimy spokój zwrotniczego zostaje zburzony: z przejeżdżającego pociągu wysiada przez pomyłkę kobieta z miasta – piękna i szykowna Francuzka. Okoliczności zmuszają kobietę (w tej roli Stéphane Excoffier) do pozostania na miejscu przez cały rok. Rozmowa ze zwrotniczym jest niemożliwa - on nie mówi po francusku, ona po holendersku.

Tytułowy zwrotniczy (Jim van der Woude) to analfabeta mieszkający na odludziu, przy torach kolejowych, które łączą miasto z południem kraju. Żyje sam i jest regularnie odwiedzany jedynie przez listonosza, starego maszynistę i jego asystenta. Niemal niewolniczo poświęca się swojej pracy - przestawianiu zwrotnicy tak, by przejeżdżające pociągi mogły zmienić tor. Prawie nigdy się nie odzywa, co zresztą nie ma wielkiego znaczenia: jego z rzadka zaglądający goście
są równie małomówni, co on sam.
Spokojne, powolne życie bohaterów burzy niepsodziewane pojawienie się pieknej Francuzki (w tej roli Stéphane Excoffier), która przez przypadek wysiada z przejeżdżającego pociągu i, zmuszona okolicznościami, pozostaje na miejscu przez cały rok. Rozmowa ze zwrotniczym jest niemożliwa - on nie mówi po francusku, ona po holendersku. Jednak sama obecność kobiety zmienia dotychczasowe relacje pomiędzy mężczyznami i ujawnia ich utajone dotychczas aspekty.
Film nakręcony został na podstawie uznanej powieści Jean-Paula Franssensa. Starannie zrealizowany, niemal pozbawiony dialogów, opiera się na efektach dźwiękowych. Odgłosy czy słowa to tylko przerywniki ciszy; gesty, wymiana spojrzeń są donioślejsze niż dialogi. Podobnie muzyka buduje napięcie emocjonalne lub podkreśla fantasmagorię obrazu.

[opis dystrybutora]

Ciekawym i celowym zabiegiem zastosowanym w filmie dla podkreślenia zupełnego braku komunikacji werbalnej między kobietą i pozostałymi bohaterami (głównie zwrotniczym) jest nieprzetłumaczenie jej słów- widz również jej nie rozumie (jeśli nie jest francuzem), jak mówi sam autor widz dzięki temu mocniej odbiera sytuację, bo to wzajemnie niezrozumienie bohaterów jest treścią filmu a nie są nią słowa wypowiadane przez kobietę.